ای روح اگر نادانی به تو بگوید که روح همچون جسم از بین می رود  و آنچه از بین رفته هرگز باز نمی گردد به او بگویید گل از بین می رود اما دانه اش باقی می ماند و همچون راز جاودان حیات پیش رویمان است.

ای محبوبم من تو را در رویاهایم دیدم. در تنهایی خویش به سیمای تو چشم دوخته بودم . تو شریک گمگشته روح منی و نیمه نیکوتر من که آنگاه که به من امر کردند به این دنیا بیایم از من جدا گشته بود.

هنگام جزر دریا جمله ای را بر روی شنهای ساحل نوشتم .هنگام مد دریا به ساحل بازگشتم تا آن را دوباره بخوانم ودر آن اندیشه نماییم اما هیچ ندیدم مگر جهل خویش را.

به من می گویند:اگر اسیر خفته ای را دیدید بیدارش نکنید شاید که آزادی را در خواب می بیند.

اما من می گوییم: اگر اسیر خفته ای را دیدید بیدارش کنید و آزادی را برایش باز گویید.

بیهوده سعی کردم تا بیاموزم چگونه او را دوست بدارم اما نیاموختم زیرا عشق نیرویی است که دلهایمان را زنده می کند در حالی که دل هایمان نمی توانند آن را بیافرینند.

پرنده از میان دستهایم گریخت و به سوی قفس دیگری پرواز کرد تا در آنجا خار و زهر تناول کند.

اگر آدمی دوست عزیزی از دست می دهد می تواند به اطراف بنگردو دوستان بسیاری را  بیابد تا به او تسلی دهند و بر صبرش بیا فزایند.

اگر مردی آسایش دل را از دست بدهد دیگر کجا می تواند آن را دوباره به دست آورد و با چه چیزی آن را عوض کند؟

سرنوشت زمان در هنگام غفلت به سراغمان می آید و با چشمانی هراس انگیز به ما می نگرد و با چنگال های تیزش گردنمان را می فشارد و به طرز خوشنت آمیزی ما را بر زمین می زند و با پاهای آهنینش له مان می کند آنگاه خنده کنان می رود و دور می شود. اما طولی نمی کشد با پشیمانی باز می گردد و با دستان ابریشمیش  پیکرمان را بر می دارد و برایمان سرود امید می خواند.

هیچ روز و شبی سپری نمی شود که در سراسر آن بتوانیم انگشت زندگی را لمس کنیم و لبخند بزنیم و شادمان شویم.